Gadhafi had een zelfgemaakt plakboek van Condoleezza Rice… Ik zie ‘m al zitten aan de keukentafel met een flesje velpon. Plastic boerenbont tafellaken, alleen het tikken van de klok en het knirpen van de schaar is hoorbaar. Tong uit de mond… En dan zijn vrouw (had hij een vrouw??): ‘Kom vader, het is al bij tienen’.
Hoewel hij zich toch niet hoefde te vervelen. Naar verluidt bevonden zich op de terreinen van de compound in Tripoli ook een kleine kermis (Schiet bij Piet?), een behoorlijke dierentuin, een reusachtig zwembad, een bioscoopzaal waar Kinepolis jaloers op zou zijn en een bibliotheek vol westerse boeken, Play Boys en plastieken van vrouwelijk naakt.
Maar de ‘Imam aller moslims’ zwijmelde kennelijk liever weg boven zijn plakboek. ‘Leezza, Leezza, ik hou van haar’, heeft hij ooit gelispeld. Hij gaf er zelfs zijn plannen voor massavernietigingswapens voor op. Daar zal hij nu wel spijt van hebben…
Zijn kinderen – drakengebroed schreef Thomas von der Dunk gevat – lieten zich ook niet onbetuigd. In de villa van Dochterlief Aïsha moesten de revolutionairen tot aan de enkels door het speelgoed. In het immense zwembad dreef zelfs nog een zwemband. ‘Nee liefje, nu niet zwemmen…de boze meneren komen eraan…’. Zul je net zien: de kleintjes zijn het lastigst als je haast hebt.
Bij zoon Al-Saadi was het meer een jongensparadijs. Voor elk wat wils, want tussen de paperassenchaos lag zelfs een homo-erotische video. De vier auto’s waren al door de revolutionairen vakkundig verdonkermaand. Zelfs de Toyota was verdwenen. Ik vind dat overigens niet echt een auto voor een verwend dictatorszoontje, maar dat kan aan de Toyota Corolla uit 1982 liggen, waarin een oom van mij jarenlang gereden heeft. Met zo’n gebreide wc-rolhouder op de hoedenplank.
Al-Saadi was zelfs voorzitter van de Libanese voetbalbond. Klinkt een beetje als de Zwitserse marine. Maar hij had wel een profcarrière in Italië achter de rug. En hij was Voetballer van het Jaar in Libië in 2001, ‘02 en ‘03. ‘…and especially I want to thank my father, for putting all the good players in jail.’.
De rest van de schurkenfamilie is ook niet veel nobels. Zoon Hannibal ranselde in een Geneefs hotel zijn bedienden af en verdween kortstondig achter de tralies. Alle Zwitserse bedrijven moesten Libië onmiddellijk verlaten. Ik heb dan ook niks gelezen over de eventuele aanwezigheid van koekoeksklokken in de bunker. Saif Al-Arab bewerkte dan weer een nachtclubuitbater in München met zoutzuur, en werd door de Duitse politie gezocht voor wapensmokkel. Vooruitziende blik die jongen. Mutassim leidde het veiligheidsapparaat van Libië ondanks dat hij een tijdje in ongenade viel na het beramen van een staatsgreep op zijn eigen vader. En Saif Al-Islam is waarschijnlijk de enige filantroop-kunstenaar die op betogers laat schieten.
Het doet me allemaal veel denken aan de familie van Napoleon, waarover de historicus Presser schreef: ‘…tuk op tronen en miljoenen, nimmer zat en van een hondse ondankbaarheid’.
Geen wonder dat je dan aan een plakboek gaat zitten knippen, als Broeder Leider zijnde.
Dit artikel verscheen op 26 augustus 2011 in ‘De Morgen’.